DAG 6: Een laatste keer

 

Nog een laatste keer opstaan op onze vierde verdieping in hotel ‘Les Diablons’, nog een laatste keer onze skikleren aantrekken, nog een laatste keer uitgebreid ontbijten in de grote eetzaal, nog een laatste keer onze voeten in die verdomde skibotten wurmen, nog een laatste keer de ‘eitjes’ naar boven, nog een laatste keer …

 

Ergens blij dat we weer naar huis kunnen, ergens ook triest, want we hebben het hier toch zo waanzinnig goed. Alles is dus een beetje dubbel vandaag, maar we proberen nog te genieten tot de laatste seconde.

 

Gisteren had het wat gedooid en vannacht dan weer gevroren. De skimoni’s waarschuwden ons voor wat ijsplekken en de mindere staat van de pistes. Als we eerlijk zijn vonden wij het allemaal wel nog meevallen. Misschien hebben wij gewoon geen last meer van mindere omstandigheden, omdat we ons niveau hier aardig hebben opgekrikt. 

Een warme en mooie dag was het, om de laatste uurtjes te genieten van ons skigebied. We gaven nog eens het beste van onszelf. Bij sommigen zat de vermoeidheid toch al wat in de benen. De controle was bij enkelingen misschien net iets minder. Maar allemaal geraakten we zonder kleerscheuren en verwondingen een laatste keer beneden.

Wat waren de pistes mooi, wat was het decor oogverblindend, wat waren we hier graag, wat hebben we hier genoten! Op latere momenten in ons leven, zullen we nog vaak terugdenken aan deze magische plek: Zinal.

 

Tijdens het ontbijt en de lunch werd verder gestreden om de titel ‘Homo Universalski’. Drie kandidaten hebben nog steeds kans of deze felbegeerde titel. Charles, Matiz en Julius kregen een laatste pittige opdracht. De opdrachten en wie uiteindelijk zijn opdracht tot een goed einde kon brengen horen jullie later nog wel. De foto’s zullen misschien al iets verklappen.

 

Na de lunch was het tijd om onze kamers op te ruimen en valiezen te vullen. Vreemd hoe alles voor de heenreis vlotjes in de valies past en dat het bij het vertrekken naar huis duwen, proppen en vloeken is. Het lukte ons uiteindelijk om alles mee te krijgen, al leken de tandjes van onze valiesrits het nauwelijks nog te houden en staken we net iets meer bij onze handbagage. 

Lakens en kussenslopen werden in een grote kar gedeponeerd, vuilnis werd ordelijk verzameld en de overvolle valiezen werden gegroepeerd aan de ingang van het hotel.

 

We hebben nog even tijd, nog even tijd voor een laatste spel. We maakten buiten met groepen per 5 of 6 een kamp. Door middel van eigen kaartjes konden we kaartjes van een andere groep verzamelen. Deze kaartjes konden we bij de bank dan weer inwisselen voor geld, waarmee we uiteindelijk een eigen dorp konden bouwen. Wie durfde, waagde een gokje in het casino. Bedragen werden verdubbeld, gehalveerd of volledig verloren. Met het geld konden de kinderen chalets, skipistes, liftjes, … kopen. Doel van het spel: het mooiste skidorp  bouwen! Onze toppers van moni’s namen de rol van boeman op zich. Werd je door de boeman getikt, verloor je al je bezittingen. Die toppers van moni’s, ze mogen ook eens een minder populaire rol vervullen, want deze voorbije week kunnen we enkel maar stoefen met hen. We hebben ons nog een laatste keer goed kunnen uitleven. Dolle pret was het!

 

Tijd om ons vieruurtje te halen, ook dit voor een laatste keer. We krikten ons energiepijl weer even op, want de trektocht richting bus stond op ons te wachten. Valiezen moesten zo’n 200 meter door de sneeuw gesleurd worden. Al begint deze zienderogen te smelten, als sneeuw voor de zon. Tiens, zo is het eigenlijk letterlijk.

We hadden hier het beste weer. We kwamen op het ideale moment. Vanaf morgen zal het stukken minder zijn. Bedankt weergoden, jullie waren ons welgezind.

 

We keren nog een laatste keer terug naar het hotel, ons hotel. De stomende macaroni staat te wachten op ons. We smulden erop los, zodat we goed gewapend waren voor onze lange terugreis. We willen de kokjes en al het ander personeel een laatste keer bedanken. Jullie zijn geweldig! Merci!

Om het ochtendgegrom van onze maag morgen wat te stillen, krijgen we nog een kleinigheidje mee. Leuk dat ook hieraan gedacht wordt.

 

We zijn klaar, klaar voor het vertrek. Mama, papa, broer, zus, oma, opa, … we komen eraan. We kijken nu al uit naar de warme knuffels en staan te popelen om jullie over onze geweldige avonturen te vertellen. Jullie zullen versteld staan. Het was TOP! Het was meer dan TOP! Het was FORMIDASTISCH!

Onze ogen vallen bijna dicht, het zal snel stil zijn op de bus. Drie keer knipperen en weg zijn we. Of misschien juist nog dat zakje snoep wegwerken. 

 

Voor de updates over onze terugreis verwijzen wij vanaf nu weer naar de WhatsApp-groep. Het was een plezier om verslagen te maken van onze schitterende periode in Zwitserland. Hopelijk hebben jullie met een grote lach en toch wat jaloersheid kunnen meeleven met onze avonturen. 

 

Maak je maar geen zorgen daar thuis. We stellen het nog steeds zotzalig goed!

Slaapwel, we houden van jullie en tot binnen enkele uurtjes!

 

Winterse groetjes,                                

Jullie stoere sneeuwklassers van de beste school ever, De Driemaster! 

 DAG 5: Feesten als de beesten

 

Hier zijn we dan met het verslag van dag 5. Het ochtendverloop is jullie ondertussen ook al gekend. Deze liep net zoals gisteren en net zoals de choco op onze boterham, gesmeerd! Choco op onze boterham, dat hadden wij wel, vergeleken met de andere scholen. Op het buffet was er geen choco te bespeuren. Wij hadden weliswaar choco mee vanuit België om de eerste dag te gebruiken bij ons ontbijt, na een lange busrit. Van  die choco, daar hadden we nog meer dan genoeg van, dus een dikke laag kon onze boterham wel aan.

 

Dag 1… het lijkt al zo lang geleden. Alles was nog nieuw, alles was nog zoeken. Je zou ons hier nu moeten zien rondhuppelen. We kennen het hotel uit onze broekzak en ondertussen zijn we ook zooo goed getraind dat onze dagplanning loopt als een Zwitsers horloge.

 

Met een goed gevulde maag trokken we richting skipistes, waar we onze skileraar zochten en er meteen invlogen. Leuk nieuws was er te rapen bij de ‘niet-meer-zo-beginnende’ groep. Er was een kleine test, waarna enkele groepen mee mochten met hun skileerkracht richting de grote liften om de brede en lange blauwe pistes aan te vatten. We zetten hier elke dag reuzestappen. Leuk om dit met een bende vrienden te kunnen beleven. Deze reis steken we in onze bovenkamer en in diep in ons hart tegelijkertijd en koesteren we ons leven lang!

 

Heel de voormiddag gaven we het beste van onszelf en zoefden met de pas geleerde techniek de berg af. Plezier spatte van elk snoetje! Als ultieme beloning kregen we op het einde van de skidag ons diploma. Allemaal slaagden we met glans. Omdat wij zo waanzinnig cool zijn en de skileraars hun best wel hebben gedaan, mochten ze met ons op de foto. Op de foto met ons, het is niet iedereen gegeven. We zijn machtig, zie je!

 

Deze middag pasta of rijst op het menu, met curry- of tomatensaus. Keuze was er wel, maar het ontbrak ons toch wat aan smaak deze keer. Het kunnen niet alle dagen ‘pizzarechthoeken’ zijn natuurlijk. Maar oké, geen probleem. We aten ons bordje leeg en geven de kokjes een tweede kans om zich vanavond te herpakken. We zijn vergevingsgezind hoor.

 

De geheime opdrachten. Ze beheersen toch ook voor een groot deel onze dag. Wie wordt de ‘Homo Universalski’? 

Eenmaal uitgeschakeld deden we er alles aan om weer in het spel te komen door een geheime opdracht uit te voeren.  Zo at iemand zijn volledige maaltijd bij een andere school, stond iemand recht op z’n stoel en riep “Kuukelekuu, goeiemorgen en eet smakelijk” voor het ganse restaurant, hielp iemand het keukenpersoneel met de bediening, haalden we 3x vieruurtje zonder gevat te worden en gingen we volledig in ski-outfit inclusief helm, bril etc. naar het toneel. Waaghalzen zijn we! Voor niets hebben we schrik.

 

Gisteren verwezen we nog naar de Lippenslaan, wel vandaag vertoefden wij in de lokale Lippenslaan van Zinal. In de hoofdstraat zijn enkele knusse winkeltjes, alsook een supermarché. Souvenirtjes werden gekocht. Snoep, koeken en drankjes werden aangevuld ter voorbereiding van onze terugrit. Bah, terugrit! We willen hier helemaal nog niet weg. We hebben het te veel naar onze zin. Helaas… aan alle mooie verhalen komt een eind, maar daar denken we even nog niet aan. Er staan nog enkele heerlijke momenten op ons te wachten.

 

Oh ja, voor we het vergeten. We willen ons ook oprecht excuseren bij de mensen van de supermarkt. De rayon met chocolade en snoep werd geplunderd al heerste er een voedseltekort in het mooie Zwitserland.

 

De portemonnee is leeg, hoog tijd voor weer wat actie. De poepsleetjes werden uitvoerig getest. We gleden als gekken naar beneden en stormden zo de opvangnetten in.  Het was leuk, het was superleuk, het was uitzinnig leuk!

 

Na ons vieruurtje was het douchetijd en gingen we ons mooi maken. Echt mooi maken. Vanavond staat de dan(s)(k)avond op het programma. Al kreeg deze avond al snel een andere naam van onze kinderen. De fuif, het bal! We hemelen het wel eens op hier in Zinal. Toch zijn we geen kleine kindjes meer. Uit eigen beweging werden partners gevraagd om naar het bal te gaan. Hoofdzakelijk vriendschappelijke duo’s werden hier gevormd. Al waren er ook koppeltjes die net dat tikkeltje meer bleken te zijn dan juist maar vrienden. 

Natuurlijk klasseren we dit onder de ‘sneeuwklasgeheimen’. Sorry mama’s en papa’s, we kunnen jullie echt niet meer details geven. Wees gerust, we zijn nog steeds onschuldige vijfde- en zesdeklassers hoor.

 

Kleedjes werden uit de kast gehaald, hemdjes werden aangetrokken, haren werden tot in detail mooi gelegd, strikjes werden vakkundig recht gehangen, schmink en blinkers zorgden voor dat extraatje en de nageltjes werden vers gelakt. Wie weet trouwens dat je twee laagjes nodig hebt voor het beste resultaat op je nagels? Meester Anthony mocht het aan den lijve ondervinden. 

 

Voor het feest mocht uitbarsten, mochten we ons nog eens stevig laten gaan voor een fantastisch feestmenu. Chips, cola, hamburgers, frietjes en afsluiten deden we met een ongezien gigantische taart. We overdrijven niet als we zeggen dat dit de grootste taart was ooit gezien, maar dan maal 10. Flink zo kokjes! Jullie hebben jullie middagdipje meer dan rechtgezet. Dankjewel voor al dat lekkers!

 

Het was tijd! We namen plaats in de feestzaal. Iedereen die deze schitterende en onvergetelijke week mogelijk maakte werd uitvoerig bedankt. Directie van het hotel, keukenpersoneel, de poetsploeg, de mensen van de receptie, het medische team, de buschauffeurs, het pedagogisch team, de moni’s en de leerkrachten. Tientallen mensen die een hele week lang het beste van zichzelf hebben gegeven om de sneeuwklassers de tijd van hun leven te geven. Bedankt allen!

 

Lawinegevaar! De waarschuwingslampen in heel het skigebied Zinal sprongen op rood. Niet door extreme weersomstandigheden, maar de eerste beat weergalmde door de boxen. Van langzaamaan beginnen was geen sprake, het was er meteen boenk op! Van links naar rechts, Tommeke Boonen, Laat de zon in je hart, Freed from desire, etc. Ze passeerden allemaal de revue. Wij kennen onze klassiekers. 

 

Minifuif, maxipret! Dat is zonder ons gerekend. Terwijl alle andere klassen naar hun bed werden gestuurd, trok juf Stephanie haar stoute hakschoenen aan om voor onze school nog een extra après-skifuif te regelen! We hebben het al gezegd, als wij gaan, gaan wij hard!

We feestten erop los, we gaven alles van onszelf. Moet het nog duidelijk gemaakt worden dat wij een magische bende zijn! Lieve sneeuwklassers, ook wij de leerkrachten vinden jullie een topbende, misschien wel de tofste bende ooit! Bedankt voor jullie enthousiasme, bedankt voor jullie spontaniteit! 

We hebben het er nog goed van genomen en kropen net iets later in ons bed. Morgen zullen die oogjes weer net iets kleiner zijn zeker? We zullen zien.

 

Morgen de laatste dag hier in Zinal. Gelukkig mogen we nog eens proeven van de Zwitserse sneeuw. We trekken nog een laatste keer de latten aan en die verdomde botten. We geven nog dat laatste restje energie die in onze kleine teen zit. Het wordt nog een zoveelste topdag. Wees daar maar zeker van! Slaapwel, tot morgen en hé… We komen bijna naar huis. Wees maar klaar voor onze waanzinnige verhalen!

 

Maak je maar geen zorgen daar thuis. We stellen het hier zotzalig goed!

Slaapwel en we houden van jullie!

 

Winterse groetjes,                                

Jullie okkernootjes! (we moesten dit wijzigen, want ‘oogappels’ vonden onze oogappels te kinderachtig)