DAG 3: We vinden onze draai

 

Hallo thuisfront,

 

Gisteren wisten we jullie te vertellen over onze onderburen. We willen jullie meegeven dat het vandaag stukken beter was. Bedankt onderburen. Zie je wel dat jullie het kunnen. 

 

Omstreeks 8.00 uur weerklinkt voor de eerste maal de muziek door de gang. Tijd om op te staan. We beginnen ondertussen de routine al wat te kennen. Klaarmaken, bed openleggen, ruit op ‘kippen’ en vuilnisbakje voor de deur op de gang. Je ziet, we kunnen veel zelf hoor. We beloven deze lijn van zelfstandigheid en orde thuis ook verder te trekken.

 

Verrassing deze morgen bij het ontbijt… croissantjes! Heerlijk, lekker, goede start van de dag! Een dag vol beweging en buitenlucht vraagt om een stevig ontbijt, dus stevig ontbijten, dat kunnen we. Juf Stephanie, juf Helen en meester Anthony gingen deze ochtend nog enkele praktische zaken vastleggen voor later deze reis en eerlijk, ze namen ook een extra kwartiertje om op het gemak nog een koffie te nuttigen. De kinderen kwamen volledig in handen van Axelle, Lotte en hun medemoni’s terecht. Heel wat opdrachten stonden buiten te wachten op hen tijdens een heus monispel. We hebben al gestoeft met onze moni’s, maar we doen het gewoon nog eens, want ze verdienen dat. Lieve Lotte, lieve Axelle, jullie zijn toppers! 

Weet je? De uren en dagen vliegen hier aan een razend tempo voorbij. Voor we het door hebben is het alweer lunchtijd.

 

Altijd vol nieuwsgierigheid afwachten en uitkijken wat de kokjes nu weer voor ons hebben bereid. De soep van de dag was deze keer een heerlijk, stomend tomatensoepje. Aan het buffet konden we aanschuiven voor gebakken rijst, met ei, kip en groentjes. Weer genieten, weer van ‘lek m’n liptje’.

 

Voor deze namiddag hadden we een plan, een plan om de files en drukte voor te zijn. We pakten onze medescholen op snelheid en vertrokken net iets vroeger uit de eetzaal om met stevige pas richting ‘skikot’ te trekken. We wisselden onze ‘sloefen’ in voor onze skibotten en begonnen aan het gevecht. Bot versus kind! Enkelingen schaafden de laatste technieken wat bij, maar de meerderheid weet ondertussen vlotjes die helse skibotten te temmen. Ons plan liep gesmeerd. We verzamelden voor het hotel, telden onze gezellige bende en eenmaal compleet trokken we richting ‘eitjes’. Ongeveer met 10 in een ‘eitje’ en daar gingen we, de bergtop tegemoet. 

It’s nice when a plan comes together!

 

Daar stonden we, boven op de berg. Helemaal niet meer onder de indruk van de hoogte en de hoeveelheid sneeuw om ons heen. Versta ons niet verkeerd. Wel onder indruk van het magische zicht, de prachtige natuur en de wonderlijke sfeer! Maar bang, dat zijn we niet meer. We zochten onze skileraar op en weg waren we. Gelukkig was er ook een nieuwe skileraar voor groep  7. De originele skileraar was ziek uitgevallen, dus we moesten niet meer opgedeeld worden onder andere groepen. Jobeth, zo heet ‘de nieuwe’  is een superlieve en we voelden ons meteen op ons gemak. Jobeth, vreemde naam horen we jullie denken. Het kan gekker, er is ook een Peter Pan. Jullie geloven het misschien niet, maar de komende dagen nemen we nog een foto met onze toffe Pe-ter.

 

De juffen en meester hadden vandaag hun stoerste tenue aangetrokken, want zij besloten een groot deel van de dag mee te skiën met één van de groepen gevorderde skiërs. Stoer, maar met een bang hartje weliswaar. We begonnen met blauw als opwarming, maakten snel de overgang naar rood, maar dat vonden we ook niet uitdagend genoeg. Zwart werd de kleur van de dag. 

Geen paniek, mama’s en papa’s, de zwarte pistes die we hier achter de kiezen steken, zijn naar onze normen donkerrood. Al zeggen we dat niet aan onze vrienden in het hotel natuurlijk. 

De skileraar lette vooral op onze techniek, want snel afdalen kunnen we allemaal. Zowel de kinderen als de leerkrachten staken heel wat op om de perfecte bocht aan te snijden.

 

Toen kwam het moment van de dag. Onze Bas besloot een dubbele salto met halve schroef te plaatsen middenin de afdaling. Stokken 20 meter achtergelaten, sneeuw tot in de helm en skibril halvelings op de neus. Het werd beloond met een dikke 10 en de mooiste val van de week door skileraar Christophe. Applaus en een zorgende ‘gaat het met je?’ waren zijn deel. Beneden de afdaling stonden de groepsgenoten Bas op te wachten, zoals een echte bende vrienden dat doet. 

Even geschrokken, maar zonder verwondingen gingen we er allemaal samen weer vandoor. Chapeau Bas voor de manier hoe jij zonder schrik gewoon de skidag verderzette. 

Alvorens de gevorderden achter ons te laten, namen we samen nog enkele kleine jumps op het Funpark. We zijn stoer, we zijn mega, we zijn Driemaster!

 

Toen juf Stephanie, juf Helen en meester Anthony beneden kwamen trokken ze grote ogen. De groepen die voor gisteren nog nooit een berg hadden afgedaald, slalomden zich nu een baan tussen paaltjes door. Wat een vooruitgang op 2 middagen tijd. Een kort applaus voor jullie: 3, 2, 1, … . Zo doen we dat hier in Zinal. Elkaar bewonderen en elkaar geluksmomentjes geven. We zijn een straffe bende, een straffe bende vrienden. Als één harmonieuze school verblijven we hier en groeien we naar elkaar toe.

 

Eén school, en wat voor één! De juffen en meester kregen vandaag een pluim van het hotelpersoneel en van de docenten van hogeschool Vives. We zijn een voorbeeld in beleefdheid en orde. We steken die pluim met trots op onze hoed! 3, 2, 1, … .

 

Einde skidag. Botten op z’n plaats, op onze sloefen naar ons vierde verdiep en ‘douche binnen’, zoals juf Helen dat zo sappig kan zeggen met haar Oost-Vlaamse tongval. 

Iets nieuws vandaag: post! Enveloppes vlogen open, brieven werden versmacht. Wat kregen we een warm gevoel toen we jullie brieven en kaartjes mochten lezen. We denken bij het lezen nog net iets meer aan ons vertouwde nest, onze eigen kamer, de warmte van onze ouders, broers, zussen, oma’s, opa’s, huisdieren en al de mensen die diep in ons hart zitten. Missen en uitkijken naar, maar we zijn hier nog niet klaar hoor. Er staan ons nog enkele topdagen te wachten in het mooie Zwitserland. We komen terug, maar nu nog niet. Geef ons nog even. We hebben hier de tijd van ons leven!

 

Vanavond het lievelingseten van velen van ons. Lasagne en dan nog eens huisgemaakt. We bedankten het keukenpersoneel en aten ons buikje rond. Handig aan zo’n buffet is dat je ook 1, 2, 3 en zelfs 4 maal opnieuw kan aanschuiven. Als het smaakt, dan smaakt het. We laten juist nog een klein gaatje voor het dessert. Lekker toch, zo dagelijks op restaurant gaan. 

 

Oh ja, voor we het vergeten. De geheime opdrachten. We moeten toegeven, er zitten durvers in onze school. Zo zijn we niet bang om een tafel van een ander te gaan opruimen, een glas water middenin het avondmaal over ons buur te kappen, in pyjama naar het ontbijt te trekken of zelfs met onze onderbroek over onze skibroek de lift te nemen. Back in the game! 

We gaan deze week gewoon door met ons spel. En liggen we eruit, geen paniek. Laat die geheime opdrachten maar komen.

 

Voor het slapengaan gaan we quizzen. Door kennis en doe-opdrachten kunnen we punten verdienen. Leuk! Machtig! We gaan in groepjes per vijf of zes zitten en geven het beste van onszelf. We willen jullie de winnende groep niet ontnemen… 

The winner is Mariolnoni. Matiz, River, Olivier, Noah en Nick trokken aan het langste eind en schreven de titel ‘Sneeuwklasquiz 2024’ op hun naam! Proficiat! 3, 2, 1, …!

 

Weer een dag voor de geschiedenisboeken. Zalig is het hier! We willen jullie nog eens bedanken voor dit moment! Zonder jullie waren we hier niet. Dit vergeten we nooit! Merci, merci, merci! We beloven alles te doen wat jullie vragen eenmaal thuis. 

 

Tijd om te gaan slapen. Morgen moeten we er een halfuurtje vroeger uit, want de dagorde wordt omgedraaid. Vanaf morgen gaan we ’s morgens skiën en plannen we in de namiddag een activiteit. We zijn er klaar voor, we hebben er zin in, we gaan hard, we gaan keihard!  

 

Maak je maar geen zorgen daar thuis. We stellen het hier zotzalig goed!

Slaapwel en we houden van jullie!

 

Winterse groetjes,                                

Jullie oogappels!